.::. Niets natuurlijks aan. &&Modock .::.

Kadeng, kadeng, kadeng.
Een felblauw oog fixeerde zich geobsedeerd op de onnatuurlijke, voorbij flitsende kleuren. Een roze tong gleed naar buiten, likte de randen van de grijze snuit, die ze optrok tot een gemeen uitziende grijns. Een scherpe toon spietste door haar gevoelige, kleine oortjes, liet haar haar hoofd even terugtrekken, om hem daarna geïntrigeerd weer naar buiten te steken. ‘Hmm…’ ontsnapte aan haar kleine keeltje. Haar blauw-en-bruine ogen volgden de onnatuurlijk aftekende kleuren totdat ze ze niet meer kon volgen. Deze felle kleuren gingen niet gepaard met een geur die in de natuur te associëren viel, de geluiden waren niets wat ze ooit eerder had gehoord. Fascinerend.
Mnemosyne schudde haar frèle hoofdje, bracht een zachte, breekbare zucht uit. Evenals de flitsende kleuren die voorbij waren geraasd, was haar houding alles behalve natuurlijk. Met haar achterste in het zand geduwd, en haar achterhoeven onder haar buik zag ze eruit als een zittende hond. Vanuit deze houding had ze het onbekende bekeken, de creaties van de mens. Die soort was net als een roos: Om ze te willen plukken, moest je je eerst beschermen met een dikke handschoen, als bescherming tegen de doorns.
Kreunend hief ze zichzelf overeind. Haar ogen straalden altijd iets ongeïnteresseerds uit, nonchalance was altijd af te lezen van haar houding. Mnemo was een denker, geen prater, maar als ze dan sprak, kwam er altijd wel wat scherps uit haar mond. Luisteren was haar vak, observeren was haar ding. Ze onthield veel dingen, alles wat ze hoorde van de roddeltantes die voorbij liepen, kon tegen iemand gebruikt worden. Altijd was haar mondje wel klaar, zelden stond ze met een mond vol tanden.
De Amerikaanse Mini was niet meer dan vijfenzeventig centimeter hoog, ze was over haar hele lijfje bruin, met op haar kont een grote witte vlek, op haar nek drie grote witte vlekken, vier witte benen en een witte verticale streep op haar edele hoofdje, tot slot was er op haar linkerneusvleugel een roze sneb, naast de bles. Haar manen waren bruin, in het midden van haar manen was het wit. Haar staart was volledig wit.
Haar kleine lijf was gevormd in perfectie. Perfect ronde, kleine hoefjes, een gespierde borst, overvloeiend in een gespierd, toch verfijnde nek, met een sierlijk hoofdje, waarvan haar mini oortjes het kleine beeld afmaken. Mnemo was niet dik, had een prachtig afgewerkt buikje, haar achterlijf was klein en gespierd. Ze had geen bouw van een Arabier, wel die van een Warmbloed.
Ze brieste, schudde haar manen nog één keer overhoop. Zette daarna de pas erin. Grote ogen volgden de natuur, met een laconieke blik in haar ogen. Deze onsociale merrie was nu van plan, om deze grote badass hengst, op te laten trommelen; Modock. Mnemosyne had hem al snel tot ‘Moby Dick’ gedoopt, puur voor vermaak. Hengst in kwestie was de leider van deze leeuwenmoed kudde, Gryffindor. De andere kudde was een kudde voor watjes; loyale, vriendelijke paarden, allemaal trutten op stokjes, als je het haar vraagde. Gryffindor leek haar het waard om het te proberen.
Het was niet zo dat ze zich niet kon redden in haar eentje, ze was prima in staat om alleen te leven, was ook echt niet heel sociaal. Ze wilde eens iets anders, wilde een avontuur. En zeg nou zelf: Wat was er nou niet leuk aan deze avontuur?
Op een goed bereikbare plek hief ze haar hoofd, en stootte een krachtige, lange hinnik uit.
‘Mo-hóóóby dickkky!’ fluisterde ze, met een brutale glinstering in haar ogen.