Important things first. & Nykurinn

Twee ranke oortjes spitsten zich naar voren, waarna een rank hoofdje zich vier in de lucht vierde. Twee reebruine ogen speurden zich de omgeving af. Het enige wat ze zag was oneindig veel koren dat tot haar knieën reek en irritant kietelde op haar gevoelige huid. Ze snoof de frisse lucht op. Het begon zo langzamerhand een beetje te schemeren. Nykurinn zuchtte, ze had nog geen echt veilige plek om te overnachten.
Ergens had ze de geruchten gehoord van twee kuddes in dit land die men ook wel Chimorea noemde. De eerste kudde was voor vriendelijke en loyale karakters. En ze wist een ding zeker: Daar paste ze niet in thuis. Ze stond nog wel eens bekend dat ze nogal eens fel uit de hoek kon komen. Nykurinn schudde haar ranke hoofdje, de witte manen vielen piekerig heen en weer. De tweede kudde had echter haar aandacht wel getrokken. Het woord "leeuwenmoed" waarmee de kudde werd beschreven trok haar aandacht. Daarnaast stonden ze bekend om hun flirterige gedrag. Of ze daarbij hoorde, daar kwamen ze vanzelf wel achter. Een glimlachje ontstond op haar gezicht.
Nykurinn draafde aan en zwiepte eens met haar staart tegen haar witte vacht waar nog allemaal voskleurige haren in zaten. Haar vachtkleur was net een toverbal. Haar passen waren klein en zweverig, haar staart was hoog opgeheven en waaide als een vlag achter haar aan. Opeens hoorde ze een hinnik die haar fijne oorschelpen bereikte. Abrupt stond ze stil en zocht met haar reebruine de bron van het geluid. Een voskleurige hengst maakte aantocht, hij liep als een macho op zich af. Een grijns sierde haar gezicht en in een elegante tred liep ze naar de voskleurige hengst. Ergens in haar dacht ze dat het de leider van de kudde Gryffindors was, de kudde waar ze enigszins in was geïnteresseerd. Ze stond voor hem stil en keek de hengst kort onderzoekend aan. 'Jij bent Modock, neem ik aan?' vroeg ze aan de hengst. Nieuwsgierig keek ze de hengst aan en wachtte op zijn antwoord.

Nykurinn :: mare :: 5 years :: Arabian

Haar ogen volgden de voskleurige gedaante die op haar af kwam draven nauwkeurig. Nykurinn kon ergens zijn houding niet waarderen, in haar eerste oogopslag keek hij een beetje op een arrogante kwast met zijn dominante passen op haar af kwam draven. Bijna automatisch vierde haar neusje meteen dominant de lucht in, daarna vermande ze zich en liet ze hem met enkele tegenzin zakken. Als hij zeker de leider van de kudde was waar ze graag in wilde, moest ze niet direct een slechte indruk maken, slechts om haar gevoel van eigenwaarde niet te schaden.
Wanneer de hengst dichterbij kwam kon ze de details op zijn gezicht zien. Zijn mondhoeken stonden omhoog gekruld tot een charmante glimlach. Of hij probeerde indruk op haar te maken, of hij was de leider van de kudde. Ze vernam het tweede, maar als dat niet zo was zou ze resoluut haar achterste naar zijn gezicht hebben gedraaid. Iets in hem stond haar niet aan, maar ze verdraaid niet waarom haar geweten dat naar haar toe fluisterde.
Zijn blik in zijn ogen vond ze echter in contrast staan met zijn lichaamshouding. Ze kantelde haar elegante hoofdje en bekeek de hengst nieuwsgierig. Daarna antwoordde hij haar vraag en hij beaamde dat hij inderdaad de leider van de kudde was. Fijn, nu mocht het beginnen. En waar moest ze beginnen? Die stap had ze nog niet uitgedacht.
'Mijn naam is Nykurinn,' zei ze tegen de leidershengst en ze probeerde met haar ogen de blik van de hengst te vangen. 'En ik ben geïnteresseerd in uw kudde,' sprak ze zoetjes en haar blik viel opnieuw weer op de jonge hengst.

Nykurinn :: mare :: 5 years :: Arabian
Ik zit op de iPad dus sorry voor eventuele typfouten ed.

_{Nykurinn keek de leidershengst peilend aan, die haar blik had beantwoord en haar in de ogen aankeek. Haar ogen vlogen schaamteloos over zijn lichaam heen. Ze voelde zijn ogen immers ook op haar branden, waarom zou ze ook niet? Haar ogen bleven het langst liggen op zijn gezicht waar ze weer een glimlachje op zag liggen. Deze leek echter anders te zijn dan de vorige. Hij moest vast blij zijn dat er weer een paard bij hem aan kwam kloppen om lid te worden van zijn kudde. Desalniettemin kwam de eerste vraag al snel binnen.
Ze hoefde niet lang over die vraag na te denken, ze had die immers al aan zichzelf gevraagd. Ze hief haar hoofdje nog iets meer omhoog en zocht zijn ogen weer op. Ze had wel manieren, en braaf volgde ze iets wat haar moeder haar altijd op het hart had gedrukt: Kijk iemand aan als je met diegene praat. Zelf was ze daar mee eens, je moest op je gesprekspartner letten. Iemand zomaar de rug toe keren zou je misschien fataal kunnen worden. Misschien interpreteerde ze het verkeerd en bedoelde haar moeder het als een daad uit vriendelijkheid. Maar de eigenschap "vriendelijk" had ze lang geleden al opgegeven. Slechts diegenen die het verdienden. Het leek haar echter geen slecht plan om onvriendelijk en respectloos te zijn tegen de hengst waarbij ze probeerde in de kudde te komen, dan kon ze haar plaats meteen wel vergeten.
'Voor mij is het een simpel te beantwoorden vraag. Ik pas simpelweg niet bij de geeisde karaktereigenschappen van de andere kudde,' sprak ze luchtig en verzette een pas zijwaarts. De merrie was niet iemand die lang stil kon staan. Meestal barstte ze van de energie, vooral als ze die nacht ervoor een goede nachtrust had gehad en ze nog niet veel inspanning had geleverd. Ook al was het al bijna het einde van de dag, moe was ze nog lang niet. 'Mij is verteld dat de andere kudde de eisen stelt dat men loyaal en vriendelijk is,' vervolgde ze kalm haar verhaal. 'Niet dat ik niet loyaal ben - ik neem aan dat paarden die niet loyaal zijn ook niet bij u in de smaak vallen-, maar het tweede punt valt niet altijd in die categorie, als ik zo eerlijk mag zijn.' Nykur draaide haar oortjes naar voren en schudde haar hoofd eens om haar hals te ontdoen van vervelend kriebelende haartjes. 'Daarbij vallen de karaktereigenschappen die uw kudde eist mij wel in de smaak en vind ik mijzelf daar ook in. Al is moed een moeilijk te controleren feit tot men met een desbetreffende situatie in contact komt. Tot dan moet u mij op mijn woord geloven,' zei ze kalm. Ze zei wat ze wilde en als hij daar niet mee eens was dan vervolgde ze haar kalme leven als loner. Daar kon ze weliswaar mee leven, maar het leven in een kudde leek haar toch een fractie spannender. 'Het leven als loner ben ik beu. Ik ben nou eenmaal iemand die op zoek is naar wat meer.. avontuur. Vandaar dat ik bij uw kudde aanklop, volgens mij ben ik dan niet bij het verkeerde adres.'
Nykur knikte tevreden toen ze de vraag eindelijk had beantwoord. Het was een hele mond vol, maar als hij goed had geluisterd had ze al veel van zichzelf verklapt. Nu keek ze nieuwsgierig naar Modock. Ze was benieuwd wat hij zou zeggen en wat zijn volgende vraag zou zijn.}

Nykurinn :: mare :: 5 years :: Arabian

_{De hengst zij geen woord, sprak haar niet tegen. Het enige wat hij deed was een beetje knikken, en ergens stelde het haar teleur. Was het nou zo eenvoudig? Of zou hij later reageren. Haar oortjes spitsten zich nieuwsgierig naar voren en haar hoofd kantelde zich een beetje. Daarna zette ze een pas achterwaarts en schudde haar smalle hoofdje.
Modock leek even te wachten toen ze klaar was met haar verhaal. Haar oren stonden nog steeds naar voren gespitst, wachtte zijn volgende zet, zijn volgende vraag. Ze had er plezier in gekregen zijn vragen te beantwoordden. Al was het maar een enkele vraag geweest, ze wilde meer. Ze wilde haar rijke woordenschat tegen hem gebruiken en haar gelijk bewijzen. Echter kreeg ze dat genot niet.
'Je bent op proef aangenomen bij de Gryffindor, je verhaal getuigd van de nodige eigenschappen en geschiktheid. Ik feliciteer je.' Op de proef? Ergens beledigde haar grote ego dat haar. Tenminste was ze wel toegelaten, maar eigenlijk nam ze daar geen genoegen mee. Ze draaide haar oren een beetje naar achteren en zette nogmaals een pas achterwaarts.
'Wel, bedankt voor je felicitatie, Modock,' sprak ze op een lichte barse toon. Ze hief haar hoofd nog een tikje ophoog, haar ranke neusje in de lucht gestoken. 'Ik neem aan dat je me roept wanneer je me nodig hebt, niet waar?' sprak ze op een wat kalmere toon.
Nykur draaide zichzelf om, omkijkend naar de voskleurige hengst. 'Bedankt dat je me toeliet,' verliet nog snel haar mond, zachtjes en prevelend. Daarna rechtte ze haar hoofd en galoppeerde met een krachtige galopsprong in een keer aan.}

Nykurinn :: mare :: 5 years :: Arabian
- Flut. :c Topic uit, maar als je nog verder wil gaan moet Modock achter Nykur aankomen. (: