Wandering alone..[&Avalyn]

Nog een keer liet ze haar blik over de hengst glijden, ze grinnikte zachtjes, nergens om, het was niets aan de hengst. Het was gewoon een grinnik, met een beetje geluk maakte ze hem onzeker, ze wist het niet, maar iets aan de hengst liet hem slecht lijken, zijn houding, zijn manier van doen, ze voelde het gewoon aan alles. Als de hengst goed had geweest had ze hem niet eens zo bekeken, maar met een beetje geluk maakte ze zijn zelfvertrouwen iets minder. Dan was het toch weer iets makkelijker om hem aan te kunnen. Je kon immers nooit voorzichtig genoeg doen bij slechte paarden.
De wond in haar knie en de kleine wond op haar borst prikten als de wist zij veel wat.  Het zand dat in de wonden vloog maakte het er niet beter op en het zag er vies en pijnlijk uit, wat het ook was. Haar manen waaide wat in de ronde terwijl ze de hengst nu strak in zijn ogen aankeek. Hij leek niet heel erg geïnteresseerd, tijd dus om hem geïnteresseerd te maken. Nogmaals verliet een grinnik haar lippen en ze keek de hengst met een glimlachje aan, een klein spoor van medelijden was te vinden in haar glimlach, maar het was niet duidelijk en zeker niet groot.
'Odysseus tot je dienst. En hoe heeft deze dame het lef verkregen mij zo geërgerd aan te spreken.' Ze merkte de spottende ondertoon in de stem van de hengst maar al te goed op, maar ze negeerde het. Hij was het simpelweg niet waard. `Aha,' ongeïnteresseerd rolde de simpele klank over haar tong heen. `Het spijt me voor mijn vraag, maar ik ben toch wel benieuwd wat jou status in de overheid is en waarom jij zou denken dat ik jou met het grootste respect aan zou spreken? Het is misschien een beetje een rare vraag, maar vergeef me mijn nieuwsgierigheid en ik vroeg het me toch wel af -,' Voor heel eventjes lastte ze een korte pauze, liet ze de hengst eventjes verward zijn, mocht hij dat zijn; het had altijd gekund dat ze hem had overdonderd met haar zuivere, gedurfde antwoord. `Oh.. Ik moet er toch wel aan toevoegen dat je me enigszins beledigd hebt; zo geërgerd klonk ik toch niet?'  Zei ze fijntjes, waarbij ze al net zo fijntjes glimlachte. Poeslief keek ze de hengst aan, nieuwsgierig naar zijn antwoord, dat waarschijnlijk niet al te positief was. Of juist wel, slechte paarden vielen niet te peilen en wie wist; misschien waardeerde hij haar lef wel. Ze was niet de liefste vandaag. Tenminste net niet.
Zoals zo vaak vervloekte ze haar hersenen weer; ze voelde de blijheid weer opkomen, hoe kon ze nu ooit nog geërgerd of in elk geval met lef reageren? Haar oren bewogen zich als vanzelf naar voren en ze kromp in elkaar bij de gedachte dat haar oren nu recht overeind stonden, wat moest de hengst wel niet van haar denken? `Ah fijn, ik vergeef het je voor deze keer hengst. Of nee wacht, dat doe ik niet. Of wel, nee toch niet, ach wat doet het er toe. Ik ben Avalyn, maar we stellen het zo, als ik jou Ody of seus of wat dan ook mag noemen, mag jij mij Ava of lyn noemen,' ze stelde het voor alsof het de beste uitgebalanceerde deal was die er bestond, met haar vrolijke houding stond ze werkelijk waar voor schut, vond ze zelf. In werkelijkheid viel dit heel erg mee. Nog steeds kon ze zichzelf wel voor de kop slaan, waarom zij de hengst haar Ava willen noemen en waarom zou zij de hengst überhaupt Ody willen noemen? Hoewel ze moest toegeven dat het wel iets had, Ody klonk wel.. Schattig. `Fijn, vergeet mijn laatste woorden. Ik heb er geen behoefte aan jou Ody te noemen, ook al klinkt het wel schattig en heeft het wel wat, en jij hebt er geen behoefte aan mij Avalyn te noemen,' besloot ze simpelweg voor de hengst.

Ze had de hengst inderdaad eventjes in een soort van verwarring gebracht, dacht ze, of met haar snelle directe antwoord, of door haar stemmingswisselingen. Ze hoopte vurig dat het het eerste was, ze was niet bepaald trots op haar stemmingswisselingen, of de 'kapotte delen in haar hersenen' zoals zij het zelf prefereerde. Maar goed, de hengst reageerde dus eigenlijk pas na haar hele vloed aan woorden, nog steeds had ze haar stemming niet onder controle, vrolijk stond ze daar voor de hengst die niet bepaald vrolijk leek. Voor je het wist zou ze een dansje gaan doen en vrolijk in de rondte springen, ze had het soms gewoon niet in de hand en ze háátte het, nee haten was te klein, ze verafschuwde het.
'Nou oké dan, Avalyn. Of moet ik je Ava noemen? Ik heb niets gedaan in de overheid, en ik denk dat we dat maar beter ook zo kunnen laten. Je mede-paarden hoor je nou eenmaal aan te spreken met respect, nooit geleerd toen je klein was? Hmpf. En nee, ik gun jou niet het recht me een 'schattige' bijnaam toe te wijzen.' Sprak de hengst, een beetje verbaasd keek ze de hengst aan. Nee natuurlijk moest hij haar geen ava noemen, dat zei ze toch net?  Ze grinnikte zachtjes en begon te praten; `Neen, geen Avalyn. Of wacht... Wel Avalyn, geen Ava. Of toch niet? ARGH,' Ze schreeuwde het uit en gooide haar oren naar achteren; weer sloeg haar karakter om. Soms had ze hetzelfde karakter een hele tijd, soms maar enkele minuten, ze werd er gek van en het maakte haar vreselijk gefrustreerd van tijd tot tijd. Ze schudde haar hoofd en haar dikke voor pluk viel voor haar linker oog, waardoor het oppervlakkige zwart in haar andere oog duidelijk naar voren kwam, haar manen zaten warrig en vielen beide kanten uit, haar oren keerde zich naar achteren en haar humeur sloeg, alweer, om dit keer van vrolijk naar chagrijnig en geërgerd. `Noem me gewoon Avalyn,' Beviel ze de hengst min of meer. `Zou het een verschil maken als je in de overheid zou werken? Zou het anders zijn voor de manier van leven als jij in de overheid zou werken? Zouden regels anders worden? Zou jij echt zo'n paard zijn die zoveel invloed heeft op de mensheid? Ik betwijfel het me,' De klanken rolden gemakkelijk over haar tong en glipte haar mond uit op zoek naar het oor van een luisteraar, in dit geval Odysseus, de zwart bonte hengst voor haar. `Maar ja, ik heb wel degelijk geleerd dat je respect moet hebben voor je mede-paard, maar alleen als deze het ook werkelijk verdiende. Respect is niet iets wat je krijgt, gewoon omdat je leeft. Iedereen kan leven, respect krijg je naar de manier waarop je leeft. Ik heb geen respect voor de eerste de beste seriemoordenaar freak die ik tegen kom, net als dat jij waarschijnlijk geen respect hebt voor de eerste de beste goedzak die je tegen komt. Je moet niet zo snel oordelen, freak,' Ze grinnikte een vals lachje, waarschijnlijk compleet onterecht, om haar woordenvloed. Sarcasme en geïrriteerdheid speelden de hoofdrol in haar klanken, die soepeltjes met een valse ondertoon haar mond verlieten. 

Weer legde hij zijn oren in zijn nek, alsof dat veel uitrichtte. Ze grinnikte zachtjes, ze grinnikte te vaak. 'Niemand maar dan ook niemand noemt mij Ody.,’ Avalyn fronste en keek de hengst verward aan. `Ody?’ Zei ze aarzelend, voor zover ze wist noemde zij hem nu gewoon Ody, ze had geen idee wat de hengst precies tegen die naam had, maar ze vond zijn afkeur ervoor maar raar, zelf vond zij het wel grappig en schattig. 'Hmpf jammer, dan was er misschien nog wat leuks geweest aan dat verschrikkelijke karakter van je. Oh en ook als je me aan zou vallen, ik zou het toch wel van je winnen,' ze glimlachte, haar verschrikkelijke karakter, stiekem was hij gewoon hartstikke jaloers op haar karakter. En ja hij zou winnen, precies een van de redenen waarom zij hem niet aanviel. 'Freak..' ze grinnikte en keek hem vrolijk aan, eventjes wachtte ze af of hij echt klaar was met praten, ze wou meneertje snel-op-zijn-teentjes-getrapt natuurlijk niet boos maken.
Nog eventjes keek ze hem vragend aan toen opende ze haar mond: `Hmm juist ja, Ody,’ Ze leek de naam op haar lippen te proeven. `Ody,’ prevelde ze nog zachtjes, nogmaals proefde ze de naam, het beviel haar wel, de manier waarop de klanken soepeltjes haar mond uitgleden, ja het beviel haar wel. `Je hoeft niet te liegen schat, geef maar gewoon toe dat je stinkend jaloers bent op mijn karakter, in elk geval háát je het niet,’ ze grinnikte bij de gedachte van het woord haat, dat ze zojuist met nadruk had uitgespuwd. `Haat is een veel groter iets dan jou hersenen ooit zullen kunnen waarnemen, als wij haten dan vormen wij maar een klein deeltje van alle haat, als we niet haten dan maakt het niet eens uit. Een paard meer of minder zou haat niet kapot maken,’ haat was een groot begrip en dat mocht de hengst weten ook. `Hoewel het wel fijn is om een paard op zijn beurt te haten, of niet?´ grinnikte ze, de hengst moest daar wel alles vanaf weten.
`Oh en natuurlijk zou je van me winnen, dat geef ik met plezier toe. Daarom val ik je ook niet aan schat, omdat ik dan toch wel verlies, maar zou jij mij doden? Ik betwijfel het me, ik denk dat je wel de kracht hebt, maar dat je me te leuk vindt om me te doden,’ ze grinnikte vrolijk en huppelde half een paar rondjes om de hengst heen, voor hem kwam ze weer stil te staan, haar hoofd kantelde ze licht en ze keek de hengst met een scheve glimlach aan, haar ogen twinkelde speels: haar karakter veranderde weer eens. Ze stoof langs de hengst op, ze beukte half tegen hem op en haar staart sloeg waarschijnlijk tegen hem aan, ze vloog bokkend weg en draaide zich na ongeveer tien meter weg. Vrolijk keek ze de hengst aan, haar oren naar voren gespitst. `Try to get me,’ ze fluisterde de woorden heel zachtjes, zelf hoorde ze het amper, dus de hengst moest wel absurd goede oren hebben om het te horen.



Notes;

Ach gut ik vind der zo leuk :'D