Nykurinn

_{Nykur trok haar benen hoog op wanneer ze door het smalle stroomde draafde. Het water spatte hoog op en haar borstkas werd compleet nat. Ook haar buik bleef niet vochtvrij. Maar het deerde haar niet, op deze warme lentedag kon ze wel een beetje verkoeling gebruiken. Ze had het water geproefd toen ze dorst had gehad, maar tot haar verbazing was het water zout geweest. De verschrikkelijke smaak zat nog steeds in haar mond gebrand, en de merrie had enkel daardoor veel meer dorst gekregen.
Ze voelde de hartslag onder haar ribbenkast stijgen en haar ademhaling werd met de pas iets schokkerder, hijgender. Haar neusvleugels spreidden zich open en ze blies met wat geknor lucht uit. Ze ging terug naar stap. Het was zwaarden om je benen geheel door het zoute water te laten bewegen, dus daarom trok ze ze nog altijd hoog op. Ze schudde haar elegante hoofdje en kwam al snel weer tot adem. Ze had een goede conditie. Arabieren stonden daarvan bekend. Hun ijzeren conditie en het gemak om lange afstanden te lopen op een hoge snelheid. Daarbij konden ze nog ontiegelijk snel gaan. Maar ze kon niet lang door een stroompje water lopen, dat was gewoon veel zwaarden. Maar ze prefereerde het water boven de oever, die met grote stenen was bezaaid waar je instabiel op stond. En die bovendien prikten in je hoeven, helemaal als je zo'n steen vast bleef zitten. Dan zat je er nog wel langer mee opgescheept.
Het zoute water prikte in de wondjes waarvan ze niet eens wist dat ze die had. Maar het deerde haar niet. Ze kon wel tegen een beetje pijn.
Opeens had ze door dat ze een ander paard naderde, een bruine om precies te zijn. En het eerste wat zich aan die gedaante opmerkte, was dat haar flanken wel heel ver buiten het lichaam van de merrie staken. Er was niet over te twisten, dat paard was gewoon moddervet. En daarom zag ze de aangelegenheid om de merrie eens te pestten met haar perfect gevormde, slanke lichaam.
Ze draafde weer aan en waarschijnlijk moest het paard nu wel weten dat ze aankwam. Ze maakte een hoop herrie met al het water dat omhoog spatte. Ze kwam voor de merrie te staan en haar ogen vlogen nog even snel over het postuur en het gelaat van de merrie. Pas toen vonden haar ogen een grote wond op de knie van de merrie.
'Je moet niet in zout water gaan staan, sukkel! Dat prikt als een gek!' mopperde ze naar de merrie. Toen verscheen er een vragende blik in haar ogen. 'Waarom heb je dat eigenlijk? Nou ja, iemand met jouw massa komt nou eenmaal wat harder neer,' grinnikte ze een beetje vals waarna ze haar hoofd dominant omhoog gooide.}

Nykurinn :: mare :: 5 years :: Arabian :: Gryffindor